رنگ بومی از مرگ در پاییز تا ِفن توازی ویژگی های اقلیمی در نمایش نامه های بومی اکبر رادی و کاریل چرچیل

ادبیات بومی، یکی از اَشکال ادبیات است که به پژواک تاثیرات اقلیمی در شیوه، اصول، اعتقادات و به طور کلی سبک زندگی ساکنان آن اقلیم می­پردازد. مقاله حاضر، ویژگی­های اقلیمی دو نمایش­نامة مرگ در پاییز اثر اکبر رادی و فن نوشتة کاریل چرچیل را، به شیوه تطبیقی-تحلیلی مورد بررسی قرار داده است. مرگ در پاییز، روایتگر زندگی خانواده­ای در یکی از روستاهای گیلان است و فن احوال شماری از اهالی یک منطقه را در سرزمین­های شرقی انگلستان به تصویر می­کشد. در این مقاله، ویژگی­های بومی دو نمایش­نامه در پنج بخشِ اوضاع جغرافیایی، وضعیت زراعی و معیشتی، گویش محلی، مناسبات اقتصادی و ویژگی­های جغرافیای انسانی، مورد کاوش قرار می­گیرند. ره­آورد این مطالعه دو دستاورد است: نخست آنکه نشان می­دهد در هر دو اثر، نوع اقلیم، تعیین­کننده بسیاری از ویژگی­های انسان­شناسانه و قومی است. و دوم آنکه برغم تفاوت­های فرهنگی و جامعه­شناختی در میان اقوام و ملیت­های مختلف، و نیز با وجود سبک پرداخت متفاوت نویسندگان و رویکرد آنها به مسائل بومی، این آثار در مولفه­های بنیادین خود، مشترکات چشمگیری دارند که می تواند در نگاهی کلی­تر به درک بهتر و ژرف تری از فرهنگ های مختلف بیانجامد.